اختلال پُرخوری Binge Eating

اغلب، این رفتارها راهی برای غلبه با افسردگی، استرس و اضطراب هستند.

اختلال پرخوری عارضه‌ای جدی است که توسط خوردن غیرقابل‌کنترل و افزایش وزن ایجاد می‌شود. افرادی که اختلال پرخوری دارند به دفعات زیاد مقدار زیادی غذا (بدون احساس سیر شدن) می‌خورند و در خوردن خود کنترل ندارند. اگرچه، رفتار پرخوری شبیه چیزی است که در پرخوری عصبی رخ می‌دهد اما افرادی که مبتلا به پرخوری هستند معمولاً خود را مجبور به استفراغ کردن یا مصرف مواد ملین یا مسهل نمی‌کنند.

بسیاری از افراد مبتلا به اختلال پرخوری از خوردن به عنوان راهی برای احساسات و عواطف آزاردهنده استفاده می‌کنند. اینها افرادی هستند که هرگز یاد نگرفته‌اند که چطور با استرس به طور مؤثر ارتباط برقرار کنند و خوردن غذا را راحت و آرامش‌بخش یافته‎اند. متأسفانه، آنها در نهایت احساس ناراحتی و گناه می‌کنند از اینکه نتوانسته‌اند جلوی خودشان را بگیرند و پرخوری نکنند. همین امر منجر به افزایش استرس و ادامه چرخه می‌شود.

علائم اختلال پرخوری
بسیاری از افراد گهگاه پرخوری می‌کنند و برخی دیگر به کرات بیش از اندازه مورد نیاز می‌خورند. خوردن میزان زیادی غذا به این معنی نیست که شخص مبتلا به اختلال پرخوری است. بیشتر افرادی که مشکلات پرخوری جدی دارند علائم زیر در آنها دیده می‌شود:

اپیزود های مکرر خوردن؛ چیزی که دیگران آن را خوردن غیرطبیعی حجم زیادی از غذا می‌دانند.
حس مکرر عدم کنترل در مورد چیزی که می‌خورید و روشی که آن را می‌خورید.
خوردن با سرعت بیش از حد معمول
خوردن تا زمان ایجاد احساس ناراحت‌کننده‌ی سیری
خوردن میزان زیادی غذا حتی زمانی که از نظر جسمی گرسنه نیستید.
تنها خوردن بدون احساس خجالت از حجم غذایی که می‌خورید.
احساس ناراحتی، افسردگی یا گناه بعد از پرخوری
نوسانات وزن
احساس اعتماد به نفس پایین
از دست دادن میل جنسی
رژیم گرفتن مکرر
دلایل اختلال پرخوری

دلیل اصلی اختلال پرخوری هنوز مشخص نیست و محققان به تازگی به پیامدهای این اختلال و عواملی که بر ایجاد آن تأثیر می‌گذارد را پی برده‌اند. به نظر می‌رسد پرخوری نیز مانند دیگر اختلالات خوردن نتیجه ترکیبی از عوامل روانی، بیولوژیک و محیطی است.

اختلال پرخوری به اختلالات دیگر سلامت روان مربوط است. تقریباً نیمی از افراد مبتلا به پرخوری سابقه افسردگی دارند. با این حال، منشأ این رابطه هنوز مشخص نیست. بسیاری از افراد گزارش می‌دهند که خشم، ناراحتی، کسالت، اضطراب یا دیگر احساسات منفی می‌تواند اپیزود‌های خوردن را تحریک و تشدید کند. رفتار تکانشی و دیگر مشکلات روانی خاص نیز در میان افرادی که مبتلا به اختلال پرخوری هستند بیشتر رواج دارد.

اختلالات خوردن، شامل اختلال پرخوری، در خانواده‌ها دست به دست می‌گردد. به همین سبب، ممکن است موروثی باشد. محققان به روش تأثیر شیمی مغز و متابولیسم (روش سوزاندن کالری) بر ایجاد اختلال پرخوری نیز نگاهی انداخته‌اند.

افرادی که مبتلا به اختلال پرخوری هستند اغلب در خانواده‌هایی هستند که پرخور هستند یا تأکید زیادی بر غذا دارند؛ مثلاً آن را به عنوان پاداش در نظر می‌گیرند یا راهی برای آرام و راحت شدن.

اختلال پرخوری چقدر رایج است؟
با اینکه اختلال پرخوری به تازگی به عنوان یک عارضه متمایز و مجزا شناخته شده است، احتمالاً رایج‌ترین اختلال خوردن است. بسیاری از افراد مبتلا به اختلال پرخوری چاق هستند (وزن آنها ۲۰ درصد بیشتر از وزن سالم است)، اما افرادی که وزن طبیعی دارند نیز ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند.

اختلال پرخوری احتمالا بر ۲ درصد از همۀ بزرگسالان یا حدود یک تا ۲ میلیون امریکایی تأثیر می‌گذارد. در میان افرادی که چاقی خفیفی دارند و در برنامه‌های کاهش وزن تبلیغاتی یا کمک به خود هستند، ۱۰ تا ۱۵ درصد دچار اختلال پرخوری هستند. این اختلال در میان آنهایی که چاقی شدید دارند بیشتر رواج دارد.

اختلال پرخوری در زنان بیشتر از مردان رایج است. این اختلال بر سیاهپوستان امریکایی و قفقازی‌ها به یک میزان دیده می‌شود. تکرار آن در دیگر قومیت‌ها و نژادها معلوم نیست. افراد چاق که مبتلا به اختلال پرخوری هستند اغلب در سنین جوانی، بیشتر از افرادی که این اختلال را ندارند، دچار افزایش وزن می‌شوند. ممکن است این عده افراد دفعات بیشتری اقدام به کاهش وزن کرده باشند و دوباره به همان وزن برگشته باشند.

روش درمان اختلال پرخوری
درمان اختلال پرخوری با چالش همراه است زیرا بیشتر افراد از اختلال خود احساس خجالت می‌کنند و سعی می‌کنند مشکل خود را مخفی کنند. اغلب آنها آنقدر موفق هستند که حتی نزدیک‌ترین اعضای خانواده و دوستان نیز نمی‌دانند که آنها به اختلال پرخوری مبتلا هستند.

اختلالات خوردن یک درمان جامع است که مطابق با نیازهای بیمار در نظر گرفته می‌شود. هدف درمان اختلال پرخوری این است که به فرد کمک شود کنترل رفتار خوردن خود را در دست گیرد. درمان در بیشتر موارد شامل راهبردهای است که در ادامه ذکر می‌شود:
روان‌درمانی: روان‌درمانی نوعی مشاوره شخصی است که بر تغییر تفکر (شناخت‌درمانی) و رفتار (رفتار درمانی) شخص مبتلا به اختلال خوردن تمرکز دارد. درمان شامل فنون کاربردی برای ایجاد گرایشات سالم نسبت به وزن و غذا، همراه با رویکردهای برای تغییر روش پاسخگویی شخص به استرس و موقعیت‌های سخت است.

دارو: داروهای ضد‌افسردگی خاص به نام مهارکننده‌های انتخابی باز جذب سرتونین (SSRI) ممکن است برای کنترل اضطراب و افسردگی ناشی از اختلال خوردن به کار رود. انواع دیگر دارو، که احتمال کمک به کاهش رفتار پرخوری را دارد، به تازگی توجه محققان را به خوب جلب کرده است؛ این داروها عبارت‌اند از: داروی ضد تشنج توپاماکش (توپیرامیت) یا زونِگران (زونیسامید).

مشاوره تغذیه: این راهبرد برای کمک به بازیابی الگوهای معمول خوردن طراحی شده است و اهمیت تغذیه و رژیم متعادل آموزش داده می‌شود.

خانواده و یا گروه‌درمانی: حمایت خانواده برای موفقیت درمان بسیار اهمیت دارد. مهم است که اعضای خانواده اختلال خوردن را بفهمند و علائم و نشانه‌های آن را تشخیص دهند. افراد مبتلا به اختلال خوردن ممکن است از گروه‌درمانی بهره‌مند شوند؛ یعنی همان جایی که آنها حمایت می‌شوند و بی‌پرده در مورد احساسات و نگرانی‌های خود با دیگران صحبت می‌کنند و تجربیات و مشکلات مشترک خود را با دیگران به اشتراک می‌گذارند.

عواقب اختلال پرخوری
عادات ضعیف غذا خوردن که در افراد مبتلا به اختلال خوردن رواج دارد می‌تواند منجر به مشکلات جدی سلامت شود. عوارض اصلی اختلال خوردن عوارضی است که اغلب ناشی از چاقی است. اینها شامل موارد زیر است:

دیابت
فشار خون بالا
کلسترول بالا
بیماری کیسه صفرا
بیماری قلبی
تنگی نفس
انواع خاص سرطان
مشکلات قاعدگی
کاهش تحرک (عدم توانایی در حرکت) و خستگی
مشکلات خواب

علاوه بر این، افرادی که اختلال پرخوری دارند به خاطر پرخوری خود بسیار ناراحت هستند. در برخی موارد، این افراد کار، مدرسه یا فعالیت اجتماعی را برای پرخوری سرسری می‌گیرند و غیبت می‌کنند.

۰/۵ (۰ دیدگاه)

اختلالات