دی ۳۰, ۱۴۰۱
ویژگی‌های والدین تنبیه‌گر
وجود ویژگی‌های خاصی در والدین می‌تواند آنها را مستعد تنبیه کودک خود کند. والدین جوان‌تر و کم سن و سال تر نسبت به مسن‌ترها بیشتر احتمال دارد که کودک خود را تنبیه کنند. اگرچه تنبیه معمولاً به وسیله مادرها صورت می‌گیرد، اما با بالا رفتن مقدار زمانی که پدر نقش مراقبت کننده اصلی کودک را بر عهده می‌گیرد، احتمال تنبیه در آنها نیز افزایش می‌یابد.
تنبیه کودک
والدینی که از خانواده‌هایی آمده‌اند که نگرش‌های سلطه جویانه یا پرخاشگرانه در آنها بیشتر بوده است، احتمال بیشتری دارد که کودکانشان را تنبیه کنند. حدود یک سوم والدینی که خودشان در زمان کودکی تنبیه شده‌اند، بعدها کودکانشان را تنبیه می‌کنند. سابقه مشکلات روان‌شناختی از جمله افسردگی، اختلال شخصیت مرزی و سوء مصرف مواد در میان والدینی که کودکشان را تنبیه می‌کنند بیشتر دیده می‌شود.
ضعف در توانایی مدیریت هیجانی و مهارت‌های همدلی پایین نیز دو مورد از عوامل اصلی افزایش خطر تنبیه محسوب می‌شود. ضعف در مهارت‌های همدلی، برای والدین یک نقص محسوب می‌شود، زیرا پاسخگویی به نیازهای کودک و فراهم ساختن امنیت عاطفی برای او منوط به درک علائم و نشانه‌های فرستاده شده توسط کودک است. مدیریت هیجانی ضعیف نیز یک نقص محسوب می‌شود. چرا که والدین ممکن است در اولویت‌بندی پاسخ دادن به نیاز کودک به گونه‌ای که تنظیم حالات هیجانی او را تأمین کند مشکل داشته باشند.
در واقع والدینی که نتوانند مدیرت هیجان‌های خود را در دست داشته باشند، نخواهند توانست این مهارت را در فرزندان خود نیز پرورش دهند. این والدین یا در دام افسردگی می‌افتند و یا هیجان‌های خود را به صورت انفجاری و شدید بیرون می‌ریزند و در مواجهه و کنترل هیجان‌های شدید خود، احساس بی کفایتی و ناتوانی دارند همچنین این گروه از والدین در مدیریت فشارهای اجتماعی نظیر پرجمعیتی، انزوای اجتماعی و مشکلات اقتصادی نیز ضعف دارند.
