شهریور ۳۰, ۱۴۰۲
توضیحاتی در مورد اختلال مو کندن
وسواس کندن مکرر موها
وسواس موکنی عبارت است از کندن مکرر موها که می‌تواند منجر به از دست دادن مقدار قابل توجهی از مو شود. به طور معمول فرد پیش از کندن مو تنش و اجباری را برای انجام این کار در خود احساس می‌کند. متعاقب آن مبادرت به این عمل می‌کند و سپس حالتی از رضایت و آرامش موقت را تجربه می‌کند. پس از مدت کوتاهی این چرخه بار دیگر آغاز می‌شود و بدین ترتیب شخص مکرراً موهای خود را می‌کند.
وسواس کندن مکرر موها
اختلال کندن مکرر موها تا پیش از سال ۱۹۸۹ چندان در میان مردم شناخته شده نبود. بنابراین در سال‌های پیش از این بسیاری از افراد که این اختلال را داشتند آن را تحمل می‌کردند. بدون اینکه متوجه مشکل خود بوده و به فکر درمان آن باشند.
افرادی که به اختلال مو کندن مبتلا هستند به طور قابل‌توجهی موی قسمتی از بدن مانند سر، سینه، آلت تناسلی و یا سایر قسمت‌های بدن خود را می‌کنند. اصرار و میل به مو کندن در این افراد شدید و مرضی است. اغلب بعد از مو کندن، احساس آرامش و لذت موقتی برای این افراد حاصل می‌شود. گاه افراد برای رهایی از تنش‌های روزانه به موکنی سوق پیدا می‌کنند. با کندن مو، فرد آرام شده و فشار عصبی خود را از این طریق تخلیه می‌کند.
شایع‌ترین قسمت‌هایی که مورد موکنی واقع می‌شوند به ترتیب عبارت‌اند از:
فرق سر، ابرو و مژه. البته قابل‌ذکر است که دیگر قسمت‌های بدن مانند موهای سینه، زیر بغل و حتی آلت تناسلی هم کنده می‌شوند.
موها به طور معمول در هنگام استفاده از انگشت شست و اشاره یا انگشت وسط در دست غالب کشیده می‌شوند. هر چند بیمارانی که با این بیماری مواجه شده‌اند یک توصیفی از پیشروی مو را ارائه می‌دهند که در آن فرد ریشه چندین تار مو را می‌گیرد و هم زمان بیرون می‌کشد.
بعضی از بیماران از ابزاری مانند موچین برای کندن مو استفاده می‌کنند، در حالی که برخی دیگر موها را آن قدر دست کاری می‌کنند تا از ریشه شکسته شود. وقتی که موکنی انجام شد بیماران با توجه به رفتارهای اضافی از قبیل دست کاری مو در دست، قرار دادن آن در دهان خود، وارسی مو و ریشه آن و یا خوردن مو از همدیگر متفاوت می‌شوند.
برخی از بیماران به سادگی موی کنده شده را دور می‌اندازند و به سرعت به کشیدن موهای بعدی ادامه می‌دهند. بیشتر بیماران می‌توانند موقعیت‌های پیشایند برای مو کنی را شناسایی کنند (مانند زمانی که در حمام هستند، صحبت کردن با تلفن، تماشای تلویزیون، رانندگی، مطالعه و یا بلافاصله قبل از به خواب رفتن). محرک‌های پیشایند ممکن است درونی یا بیرونی باشد. عوامل درونی مانند خستگی، ناکامی، اضطراب و غم و اندوه نیز می‌تواند به عنوان عوامل پیشایند برای مو کنی باشند. بسیاری از رفتارهای موکنی آنها به طور خودکار و یا خارج از آگاهی رخ می‌دهد.
