بهمن ۱۲, ۱۳۹۶
اختلال اضطراب جدایی نوعی بیماری است که در آن فرد مبتلا، دچار اضطراب بیش از حد درباره جدایی از مکانها یا اشخاصی است که نسبت به آنها دلبستگی هیجانی قوی دارد. اگرچه حدود یک سوم از بزرگسالان دچار اختلال اضطراب جدایی، در دوران کودکی به آن مبتلا بودهاند، ولی این اختلال در اکثر بزرگسالان، نخستین بار در دوران بزرگسالی شروع شده است. در کودکان، دلبستگی قوی هیجانی، احتمالا نسبت به یکی از والدین بوده، در حالی که در بزرگسالان، این دلبستگی میتواند نسبت به همسر یا یکی از دوستان باشد.
اختلال اضطراب جدایی را نباید با اضطراب جدایی (که به عنوان یک مرحله طبیعی از رشد و نمو در کودکان سالم و امن رخ میدهد) اشتباه کرد. اضطراب جدایی، معمولا از حوالی سن ۸ ماهگی آغاز شده و تا ۱۵-۱۳ ماهگی افزایش مییابد و از آن پس شروع به کاهش میکند.
اختلال اضطراب جدایی، با افت قابل ملاحظه کارکردها همراه است. افراد مبتلا به این اختلال ممکن است از حضور در مدرسه یا محل کار امتناع ورزند، از مشکلات جسمی شکایت کنند، و به لحاظ اجتماعی نیز منزوی شوند. این اختلال چنانچه درمان نشود، با دستاوردهای تحصیلی پایین، بیکاری، و مجرد باقی ماندن یا در صورت ازدواج، با متارکه همراه است.