خرداد ۱۸, ۱۳۹۹
اختلال پرخوری با پرخوری عصبی تفاوت دارد
اختلال پرخوری با پرخوری عصبی تفاوت دارد
در چند دهه اخیر، ما شاهد تغییر ملاک های زیبایی در نظر افراد هستیم. در گذشته افراد لاغر هرگز زیبا محسوب نمی شدند، اما در جوامع امروزی لاغر بودن یک ارزش محسوب شده و تقویت می شود. همچنین تبلیغات گسترده در خصوص تناسب اندام و برخی جذابیت ها نسل جوان به ویژه دختران را به شدت تحت تاثیر خود قرار داده و آن ها را خواسته یا ناخواسته وادار به اتخاذ رفتارهایی مثل اختلالات خوردن می نماید که بیش از پیش برای خود و خانواده ها نگرانی‌هایی را به همراه خواهد داشت.
طبق گزارش سازمان جهانی بهداشت “اختلال خوردن” یکی از چالش برانگیزترین بیماری های دوران نوجوانی است. شایع ترین سن شروع این اختلال بین ۱۴ تا ۱۸ سالگی است و در میان دخترها ۱۰ تا ۲۰ برابر بیشتر از پسرها اتفاق می افتد.
پر اشتهایی عصبی و اختلال پرخوری هردو از اختلال های مربوط به تغذیه مجسوب می شوند. علایم اولیه مشابه این دو اختلال که حداقل یک بار در هفته و در مدت سه ماه تداوم دارد، به شرح ذیل است:
شباهت‌های مبتلایان به اختلال پرخوری و پراشتهایی عصبی
دوره پرخوری در پراشتهایی عصبی و اختلال پرخوری: صرف میزانی از غذا در یک دوره زمانی کمتر از دو ساعت، که مشخصا بیشتر از مقداری است که اکثر مردم می توانند طی همین مدت و تحت شرایط مشابه بخورند. خوردن سریع تر از حالت طبیعی، خوردن تا زمانی که سیری توام تا احساس ناراحتی ظاهر شود، خوردن مقدار زیاد غذا در زمانی که فرد از لحاظ جسمی گرسنه نیست، خوردن در تنهایی به دلیل احساس شرم از مقدار غذای خورده شوده و احساس تنفر از خود یا احساس گناه شدید پس از پرخوری از نشانه های دوره پرخوری است.
این دوره لزوما به یک موقعیت محدود نمی شود مثلا فردی ممکن است پرخوری را در رستوران آغاز و آن را در بازگشت به منزل ادامه دهد. ته‌بندی های مداوم با مقادیر جزیی غذا در طول روز به عنوان پرخوری تلقی نمی شود.
ناتوانی در کنترل خوردن در پراشتهایی عصبی و اختلال پرخوری: این مسئله می تواند به صورت احساس ناتوانی در توقف خوردن یا کنترل نوع یا حجم غدای مصرفی باشد. اشکال در کنترل پرخوری ممکن است مطلق نباشد، برای نمونه، فرد ممکن است وقتی تلفن زنگ بزند، کماکان به خوردن ادامه دهد، در حالی که اگر کسی سرزده وارد اتاق شوند، خوردن را متوقف کند.
هر چند پرخوری و ناتوانی در کنترل خوردن، در پراشتهایی عصبی و اختلال پرخوری مشترک هستند، اما این دو اختلال در بعضی از جنبه های اساسی با هم تفاوت دارند که عبارتند از:
تفاوت‌های مبتلایان به اختلال پرخوری و پراشتهایی عصبی
پاکسازی: فرد مبتلا به پر اشتهایی عصبی، اعمال نامتناسبی را به صورت مفرط و مکرر در جهت جبران پرخوری و به منظور جلوگیری از افزایش وزن، انجام می دهد که به روش های پاکسازی معروف هستند. نمونه ای از روش‌های پاکسازی به این شرح هستند، استفراغ کردن بلافاصله پس از خوردن غذا که به وسیله تحریک رفلکس عق زدن انجام می گیرد، در طول زمان این روش به شکلی تشدید می شود که فرد به قصد استفراغ کردن پرخوری می کند.
مصرف نا به جای مدرها و مسهل ها، مصرف یا قطع داروهای تاثیر گذار بر هورمون ها مانند مصرف هورمون تیروئید یا قطع انسولین در دیابتی ها. روزه داری یک روزه یا بیشتر از آن. ورزش شدید در زمان و مکان نامناسب تا حدی که مانع فعالیت های مهم فرد می شود و علی رغم آسیب یا سایر عوارض طبی ادامه می یابد.
محدودیت رژیم غذایی: در حالی که در اختلال پرخوری، فرد به دنبال بروز پرخوری اقدام به گرفتن رژیم می‌کند به عبارتی در پراشتهایی عصبی اول رژیم غذایی سپس پرخوری و در اختلال پرخوری اول پرخوردن و سپس رژیم غذایی روی می دهد.
پاسخ به درمان در مبتلایان به اختلال پرخوری و پراشتهایی عصبی: میزان بهبودی در مبتلایان به اختلال پرخوری بالاتر از کسانی است که مبتلا به پر اشتهایی عصبی هستند.
