آذر ۲۵, ۱۳۹۶
چند باور نادرست اضطراب اجتماعی
دو نوع دیگر اضطراب وجود دارد که ممکن است به عنوان اضطراب اجتماعی تلقی شود:
اضطراب عملکرد اجرا و صحنه هراسی.
در مورد اضطراب عملکرد و اجرا، آنچه باعث می‌شود شخص شکننده و آسیب پذیر شود، این است که می‌خواهد در موقع مهم، بهترین عملکردش (اجرایش) را یا اگر بهترین هم نشد یک عملکرد خوب را از خود به جا بگذارد و به تخمین خود نمره قبولی بگیرد.
ممکن است برای افراد مبتلا به اضطراب عملکرد و اجرا، ارزیابی سایر مردم از عملکرد آنها کمتر از ارزیابی خودشان از آن باشد و ممکن است به طور قطع از تکنیک، روش و تواناییشان در تولید عملکردی مبتنی بر استانداردی که دوست دارند و آرزویش را دارند، مطمئن باشند، اما از این موضوع بترسند که فشارهای عملکرد واقعی در تواناییشان اخلال ایجاد کنند.
صحنه هراسی احتمالا نسخه‌ی اضطراب عملکرد و اجرا است، و این حمله ناگهانی ترس هنگامی که رخ می‌دهد، می‌تواند کاملا فلج‌کننده باشد، اما این اضطراب خاص کسانی است که اجراهای عمومی دارند و ممکن است در افرادی اتفاق بیافتد که در خارج از صحنه از نظر اجتماعی به خود مطمئن هستند و فقط هنگامی که باید سر اجرا بروند، دچار حالات اضطرابی شوند.
یک تفکر مرتبط اما مخالف این است که افرادی که قادرند که اجراهای عمومی داشته باشند، به ویژه بازیگران، مبتلا به اضطراب اجتماعی نیستند.
این فرض چنین می‌گوید که افراد مبتلا به اضطراب هرگز قادر نخواهند بود تا خودشان را به طور کامل فراموش کنند تا در حضور سایر مردم به‌پا خیزند و خود را به نمایش بگذارند. اگر انجام چنین کاری باعث تحریک و برانگیختگی افکار فاجعه‌آمیزی درباره اینکه سایر مردم چه فکری درباره آنها می‌کنند بشود، تمام علایم و نشانه‌های اضطراب شروع به آشکار شدن می‌کند که می تواند بسیار ناراحت‌کننده باشد اما این فرض پندار باطلی بیش نیست.
واقعیت این است بسیاری از بازیگران و افراد دیگری که اجراهای مختلف متعددی را در ملا عام انجام می‌دهند، ممکن است همچنان در سایر موقعیت های اجتماعی کمرو یا مضطرب باشند، اما قادر باشند که اضطراب یا کمروییشان را حین ایفای نقش پنهان کنند. همچنین ممکن است که عمدتا نقشی را بپذیرند تا به همان نسبت که دیگران از رفتارهای امن و بی‌خطر استفاده می‌کنند، از آن کمک بگیرند که از مشکلات اجتماعی بالقوه جان سالم به در ببرند.
