آذر ۸, ۱۳۹۶
آشنایی با اضطراب فراگیر(GAD)
آشنایی با اضطراب فراگیر(GAD)
نشانه ویژه این اختلال، اضطراب غیرواقعی، افراطی و عصبی شدن بی‌موردی است که به هیچ موقعیت خاص تنیدگی خارجی مربوط نمی شود. این اختلال در بیشتر ایام و حداقل به مدت شش ماه دوام دارد .مبتلایان در غلبه بر آن مشکل دارند، این اختلال با برخی نشانه‌های ظاهری مانند بی‌قراری، تندخویی، عدم تمرکز حواس، انقباض ماهیچه‌ای و سایر مشکالات خواب مانند کم خوابی و آشفتگی خواب همراه است.
فردی که به این اختلال مبتلاست، ممکن است در مورد کودکی که در سلامت کامل است، دائما نگرانی داشته باشد.
احتمال ابتلا به این عارضه در زنان بیشتر از مردان است. معمولا این عارضه در افراد وقتی در ابتدای دهه ۲۰ زندگی هستند، شروع می‌شود. اغلب افراد گاه‌به‌گاه نگران می‌شوند و این نگرانی‌های گاهگاهی عادی محسوب می‌شود و به معنای آن نیست که فرد دچار اضطراب فراگیر است.
اگر شما به اضطراب فراگیر مبتلا باشید، آنقدر احساس نگرانی می‌کنید که کارهای روزمره‌تان را نمی‌توانید انجام دهید، و در برخلاف حمله وحشت‌زدگی که ناگهانی و حاد است، اضطراب فراگیر مزمن بوده و می‌تواند ماه‌ها به طور مستمر ادامه داشته باشد، به طوری که عناصر اضطراب کم و بیش به طور مداوم حضور داشته باشد. DSM-IV برای تشخیص اختلال اضطراب فراگیر، یک دوره شش ماهه را که طی آن اغلب روزها مملو از نگرانی و اضطراب شدید هستند، لازم می‌داند.
اضطراب تعمیم‌یافته در فرزندان ارشد خانواده، در خانواده‌های کم‌جمعیت، در طبقات اجتماعی – اقتصادی مرفه و در خانواده‌هایی که همواره درباره پیشرفت فرزندانشان نگرانند فراوان تر است.
بعضی افراد با انواع خاصی از شخصیت بیشتر مستعد اضطراب هستند. افرادی با نیازهای فیزیولوژیک برآورده نشده مانند داشتن یک رابطه نزدیک که ارضاء‌کننده نبوده است ممکن است احساس امنیت کمتری کنند و در خطر بیشتری برای اختلال اضطراب منتشر قرار گیرند .
مؤثرترین درمان بیماران دچار اختلال اضطراب فراگیر، ترکیبی از رویکردهای روان‌درمانی، دارودرمانی و درمان‌های حمایتی است. نظم و همکاری بیمار با درمانگر مهمترین عامل در بدست آوردن نتایج درمانی خوب است.
