آذر ۱۴, ۱۳۹۶

اختلال علایم جسمانی/اضطراب بیماری Somatic Symptom Disorder/Illness Anxiety Disorder

اضطراب بیماری

اختلال علایم جسمانی
مبتلایان به اختلال علایم جسمی به طور معمول علایم جسمی شایع و متعددی مانند درد موضعی، احساس خستگی، یا …. را دارند که عموما بیان‌کننده بیماری جدی نبوده ولی برای فرد ناراحت‌کننده می‌باشد و در روند طبیعی زندگی روزمره آنان اثر می‌گذارد.

رنج فرد چه از نظر پزشکی قابل توضیح باشد یا نباشد واقعی است. اختلال علایم جسمی معمولا همراه یک بیماری طبی واقعی می‌باشد به طور مثال ممکن است فردی بعد از یک سکته قلبی بدون عارضه به خاطر اختلال علایم جسمی به شدت ناتوان شود، حتی اگر خود سکنه قلبی منجر به ناتوانی او نشده باشد.

مبتلایان به این اختلال علایم جسمانی خود را تهدید‌کننده، پرخطر یا مشکل‌ساز دانسته و معمولا سلامتی خود را در بدترین شرایط می‌دانند. در اغلب موارد سطوح بالایی از مراقبت‌های پزشکی مورد استفاده قرار می‌گیرد که به ندرت موجب تسکین دغدغه‌های بیمار می‌گردد و در نتیجه فرد ممکن است به دنبال درمان توسط پزشکان متعدد برای همان علایم باشد، که نتیجه آن تشدید ظاهری علایم می‌باشد.

اختلال اضطراب بیماری (خود بیمار‌انگاری، هیپوکندریازیس)
این اختلال در واقع هراس از احتمال بیمار‌بودن است. فرد مبتلا به این اختلال، مشغولیت فکری مداوم به داشتن، یا احتمال ابتلا به یک بیماری طبی جدی تشخیص داده نشده را دارد. با وجودی که نگرانی ممکن است به خاطر یک علامت یا حس غیر‌جسمی غیر‌مرضی باشد، ناراحتی فرد اصولا ناشی از شکایت جسمی نیست بلکه بیشتر از اضطراب درباره معنا، اهمیت یا علت شکایت نشات می‌گیرد، به عبارتی نگرانی فرد از این است که ممکن است یک بیماری در او تشخیص داده شود.

در صورتی که علامت یا نشانه‌ای جسمی وجود داشته باشد اغلب احساس فیزیولوژیک طبیعی مثل سرگیجه، یک اختلال کارکردی خوش خیم موقت مثل وز‌وز گوش، یا یک احساس ناراحتی جسمی که عموما دلالت بر وجود بیماری نمی‌کند مثل آروغ زدن است.

اگر یک بیماری طبی قابل تشخیص وجود داشته باشد اضطراب و مشغولیت ذهنی فرد به وضوح افراطی و نامتناسب با شدت بیماری است. اشتغال خاطر با فکر بیمار‌بودن، با اضطراب قابل‌توجهی درباره سلامتی و بیماری همراه است.

تفاوت‌ها
در اختلال اضطراب بیماری، فرد بدون علایم جسمانی، یا با علایم جسمی کم، تصور می‌کند که بیمار است. در صورتی که در اختلال جسمی، علایم بالینی وجود دارد. به عبارتی در اختلال جسمی فرد بیماری خود را از آن چه که هست بزرگتر می‌پندارد ولی در اختلال اضطراب بیماری فرد خود را بیمار تصور می‌کند یا اضطراب آن را دارد که بیمار باشد حتی در غیاب علایم جسمی بیماری خاص و یا وجود یک علامت جزیی.

آنچه در اختلال خود‌بیمار‌پنداری مهم است، اضطراب ناشی از احتمال وجود یک بیماری است. ولی در اختلال جسمی، ناراحتی از حضور یک بیماری است.

اختلالات، اضطراب