فروردین ۲۲, ۱۴۰۲
استرس احساسی است که زمانی با چالش رو به رو می شویم یا در هم می شکنیم، تجربه می کنیم. اما بیشتر از اینکه استرس احساسی عاطفی باشد، استرس ارتباط فیزیکی مرتبطی است که از تمامی بدن شما عبور می کند. در کوتاه مدت استرس می تواند منافعی را برای بدن به همراه داشته باشد. اما هنگامی که بارها و در زمان طولانی در بدن ظاهر شود، واکنش جنگ و گریز در برابر استرس، نه تنها مغز شما را تغییر می دهد بلکه به خیلی از سلولها و اندامهای دیگر شما آسیب می رساند. غده آدرنال شما هورمونهای استرسی به نام کورتیزال و اپینفرین آزاد می کند و به عنوان آدرنالین و نوراپی نفرین شناخته می شوند.
این هورمونها به تمامی بدن شما از طریق جریان خون سفر میکنند. آنها به راحتی به رگهای خونی و قلب شما میرسند. آدرنالین باعث میشود که قلب شما سریعتر بتپد و فشار خون شما را بالا ببرد و در طول زمان باعث بیماری فشار خون شود. کورتیزول همچنین میتواند باعث اندوتلیوم، و یا پوشش داخلی عروق خونی شود که گردش خون به طور طبیعی کار نمیکند.
دانشمندان اکنون می دانند که این گامهای اولیه در تحریک فرآیند آترواسکلروز یا کلسترولی که در شریانها جمع میشوند، با همدیگر احتمال سکته قلبی یا سکته مغزی در شما را بالا می برنند.
هنگامی که مغز شما استرس را احساس میکند، سیستم عصبی شما را فعال میکند. از طریق این شبکه عصبی، مغز شما استرس را به رودههای شما یا سیستم عصبی رودهها میرساند. علاوه بر دلشوره، این ارتباط مغز و روده می تواند انقباضات ریتمیک طبیعی را برای انتقال غذا در داخل شکم مختل کند و منجر به سندرم تحریکپذیر رودهها شود. می تواند حساسیت اسیدی معده را بالا ببرد و باعث شود بیشتر احساس سوزش سر معده کنید. از طریق سیستم عصبی رودهها، استرس میتواند باعث تغییر ترکیب و کارکرد باکتریهای درون رودههای شما شود و در نهایت تاثیر بر هضم غذا و سلامت شما شود.
بله. کورتیزال میتواند اشتهای شما را زیاد کند. این به بدن شما میگوید انرژی بیشتری ذخیره کند و باعث میشود تمایل به خوردن فست فود پیدا کنید. سطح بالای کورتیزول همچنین میتواند باعث شود که این کالری اضافی به صورت لایه چربی روی شکم جمع شود. این نوع چربی تنها بستن دکمه شلوارتان را مشکل نمیکند. بلکه این اندامی هست که آزادکردن هورمونها را فعال میکند و سیستم ایمنی شیمیایی بدن شما به نام سیتوکین را که میتواند خطر بیماریهای مزمن را افزایش دهد، بالا ببرد. مانند بیماریهای قلبی و مقاومت به انسولین.
در همین حال هورمونهای اضطراب بر سیستم ایمنی سلولها به روشهای مختلف اثر میگذارد. ابتدا، آنها برای آمادهشدن برای مبارزه با مهاجمان و درمان پس از آسیب کمک میکنند. اما استرس مضمن میتواند عملکرد برخی از سلولهای عصبی را کاهش دهد. و شما را مستعد ابتلا به عفونت کند و باعث کاهش سطح درمان شما شود.
باید از اضطراب مزمن جلوگیری کنید. به دلیل اینکه این با تلومرهای کوتاه شده ارتباط دارد. تلومرها از انتهای کروموزوم ها محافظت می کنند. هر بار که یک سلول تقسیم می شود، تلومرها کمی کوتاه تر می شوند. در نهایت آنقدر کوتاه می شوند که سلول دیگر نمی تواند با موفقیت تقسیم شود و سلول می میرد.
اضطراب مزمن حتی راههای بیشتری برای تخریب سلامت شما دارد از جمله آکنه، ریزش مو، اختلال عملکرد جنسی، سردرد، تحریک عضلانی، اختلال در تمرکز، خستگی مفرط و تحریکپذیری
خـُب، همه اینها برای شما چه معنایی دارند؟ زندگی شما همواره پر از موقعیتهای اضطرابآور است. اما آنچه برای مغز و بدن شما اهمیت دارد این است که چگونه در برابر اضطراب واکنش نشان میدهید؟ اگر بتوانید این موقعیتها را به عنوان چالشهایی که میتوانید آنها را کنترل کنید و بر آنها غالب شوید به جای اینکه بترسید که غیرقابل فائقآمدن هستند، شما میتوانید در زمان کوتاه بهتر عمل کنید و در طولانی مدت سالم بمانید.