خرداد ۲, ۱۳۹۷
مهمترین ویژگی اختلال شخصیت وابسته و مطیع، نداشتن اطمینان بر خود، وابستگی کامل به دیگران، رفتار تسلیم جویانه، کمرویی و تردید و پرهیز از مسئولیتها است.
شخصیت مطیع و وابسته برای این که تحت حمایت و حراست قرار بگیرد، سبب میشود تسلط دیگران را به راحتی بپذیرد. ترس وی از جدایی موجب می گردد رفتاری تسلیم جویانه و مقاومتآمیز در برابر دیگران پیش گیرد. این رفتارها از ابتدای جوانی ظاهر میشود و در زمینههای گوناگون تجلی پیدا میکند.
شخصیت مطیع و وابسته در تصمیمگیریهای معمولی روزانه هم مشکل دارد، قادر به نه گفتن نیست و در هیچ مورد نمیتواند مخالفت خود را با نظر دیگران بیان کند. این افراد دیدی منفی، بدبینانه و مردد نسبت به خویش دارند و تواناییهای خود و حتی آنچه را که مالک آن هستند را ناچیز میشمارند. روابط اجتماعی آنها محدود به افراد معدودی میشود که فرد به آنها وابسته است.
این افراد معمولاً به یک شخصیت سلطهگر (دوست یا همسر) نیاز دارند که آنها را سرپرستی و راهنمایی نموده و از آنها حفاظت کند. همچنین برای رسیدن به اهدافشان مقابل دیگران مخصوصاً والدین به گونهای رفتار می کنند که دیگران آنها را جالب یا دلنشین بیابند.
شخصیتهای مطیع آشتیجو هستند و امیال شخصی خود را تابع امیال دیگران میکنند. هرگز جسور، انتقادی و یا پرتوقع نیستند و نسبت بر خودشان همواره نگرش ضعف و درماندگی دارند. هر گونه نشانه طرد (واقعی یا خیالی) برای آنها وحشتناک است و به افزایش تلاش برای به دست آوردن محبت مجدد شخصی که آنها را طرد کرده، منجر میشود البته منشأ این رفتارها بر میگردد به خصومت، احساس عمیق نافرمانی و انتقامجویی سرکوب شده که فرد وابسته آنها را به صورت وارونه نشان میدهد.
اختلال شخصیت وابسته میتواند ناشی از رفتار والدینی باشد که بیش از اندازه حمایتی و خودکامه هستند. این والدین وابستگی را در فرزندان خود ترغیب میکنند و این رفتار وابسته، حس مراقبت تسلی بخشی را برای والدین به ارمغان میآورد.
در صورت پایان یافتن یک رابطه نزدیک، افراد مبتلا به اختلال شخصیت وابسته ممکن است به سرعت در پی رابطه دیگری باشند که نیاز به مراقبت و حمایت آنها را ترغیب کند. اعتقاد آنها مبنی بر اینکه قادر نیستند در غیاب رابطهای نزدیک کارکرد مناسبی داشته باشند موجب میشود به سرعت به شخص دیگری دلبسته شوند.
اختلال شخصیت وابسته با دیگر اختلالات شخصیت به ویژه اختلالات شخصیت مرزی، اجتنابی و نمایشی همراه است. بیماری فیزیکی مزمن نیز ممکن است فرد را برای ظهور این اختلال مستعد کند.
اختلال شخصیت وابسته در زنان بیشتر از مردان است. همچنین در فرزندان کوچکتر خانواده، احتمال آسیبپذیری بیشتری برای ابتلا به آن وجود دارد. بنیاد درمان شخصیتهای وابسته نیز متکی به رواندرمانی و دارودرمانی است. رفتاردرمانی، خانوادهدرمانی و گروهدرمانی نیز تاکنون نتایج موفقیت آمیزی داشتهاند.
وابستگی و درماندگی با افسردگی خشم نفرت و اضطراب و استرس ترکیب شود روند درمان بیماری جسمی را هم عقب میندازد و شاید متوقف کند و اثر مفیدش را از بین ببرد